Philips Bi-Ampli radio
De zomervakantie werd dit jaar niet alleen gebruikt om uit te rusten en leuke dingen te doen. De tijd en ruimte in het hoofd werd ook goed besteed aan klussen in huis. Aangewakkerd door behulpzame vriendin, die mee kwam lakken en sauzen, werd mijn huis fris RAL 9010. Een hele exercitie zeker als je geen liefhebber bent van doe het zelven. Maar mede dankzij goede verf lukte het om deuren en kozijnen zoals beloofd Strak in de Lak te krijgen.
Om de spirit erin te houden had ik als een echte bouwvakker de hele dag de radio aan. En wat voor een radio. Bijna veertig jaar en bijna tien verhuizingen sleep ik dit bakbeest uit mijn ouderlijk huis al mee. De radio waar het hele gezin tijdens de zondagse maaltijd naar moest luisteren als G.B.J. Hilterman de Toestand in de Wereld duidde. Dat kan ik me natuurlijk niet herinneren; zo oud ben ik nou ook weer niet. Maar mijn oudste zus kan nog precies terughalen hoe mijn vader SSSTTTTT siste als de Toestand voor de kinderen blijkbaar niet boeiend genoeg was.
Als nakomertje heb ik hele andere herinneringen aan de radio. Met oudere zussen en een broer luisterde ik meer naar popmuziek dan mijn vriendjes en vriendinnetjes. Als ik geluk had had mocht ik een Popfoto kopen; daarin stond de Top veertig afgedrukt en dat maakte het luisteren naar deze hitlijst nog leuker. De radio ging dus mee toen ik op kamers ging. Maar stond vooral stof te verzamelen omdat de nieuwe AKAI installatie beluisterd moesten worden. Met echte JAMO boxen, jawel. Dat was nog eens wat anders dan een buizenradio van Philips. De installatie had geen platenspeler, maar wel, uiteraard, een cassettedeck (het wordt nu echt oma vertelt). Een vriend die wel geslaagd was voor zijn vwo en in Enschede natuurkunde trachtte te studeren werd mijn dealer. Uit de universiteitsfonotheek leende hij elpees van Joni Mitchel om die geheel illegaal te kopieren op TDK bandjes. En maakte mij daar heel blij mee. De buren wellicht iets minder, want in die tijd zong ik vaker dan ik nu zou moeten doen. Want je zou het niet zeggen als je naar de tekst luistert, maar het deed mij goed om Blue mee te galmen.
De AKAI en Jamo gingen in de opslag omdat de liefde met wie ik ging samenwonen iets hogere kwaliteitseisen stelde . Op zijn installatie, met platenspeler, ook veel Joy Division. Dat is weer eens wat anders. De liefde, de installatie en Joy Division verdwenen uit mijn leven en maakten plaats voor goedkope mini audio setjes ( te zien in musea over jaren negentig) met, ik beken, Marco Borsato, maar ook nog steeds Joni Mitchel uit de boxjes.
Mijn cassettebandjesdealer heeft in zijn keuken inmiddels een retroradio staan en toen ik een paar dagen op zijn bloedjes van kinderen mocht passen, bracht die retroradio me op een idee. Toen het stof van mijn oude radio was verwijderd, ging de stekker in het stopcontact. En bleef het stil. Te mooi om waar te zijn: een zestig jaar oude radio die het nog doet. Ik wilde net op de grote bakelieten “uit” knop drukken, toen er ineens muziek uit de speakers kwam. De buizen moesten even warm lopen...Ik zit niet meer met mijn oor aan de speaker naar de Top veertig te luisteren en de toestand in de wereld duid ik zelf wel, maar ik heb wel de hele dag de radio aan. En galm van alles (behalve Marco Borsato) mee: sorry buren.