Hokus pokus

Wars van alles wat maar naar alternatief riekt, sceptisch tot op het bot en dan toch geheel vrijwillig en zelfs met zekere overtuiging je aanmelden voor EMDR therapie? Gevalletje “Hoe ouder hoe gekker?” Misschien. Maar voor mij vooral een andere tegeltjeswijsheid: “Het doel heiligt alle middelen”.

Aan het denken gezet door bijdehande zoon, die nog maar eens opperde dat het nooit te laat is voor zwemlessen en “Je doet wel meer dingen die je nooit gedacht had” , ben ik met het zweet op de rug een zwemschool binnengestapt. Om de maanden daarna , met soms stevige weerstand, op de fiets te blijven stappen richting water en zwemjuffen. Beetje bij beetje raak ik de angst die eenenvijftig jaar is ingesleten kwijt.

Als mij een jaar geleden verteld was dat ik met een snorkel en chloorbrilletje onder water zou koekeloeren, had ik op mijn voorhoofd getikt. Water was een levensbedreigend element, waar je hooguit in dipt en altijd met je voeten stevig op de bodem. Waarom je als middelbare en behoorlijk eigenzinnige dame je de les laat lezen door de zwemjuf, die je dochter had kunnen zijn is mij een raadsel, maar met geduld èn door regelmatig het randje te zoeken wisten we samen bijna mijn doel te bereiken. Als ik zonder hulpmiddelen en zonder de juf in de buurt op mijn buik een ondiep bad over kan zwemmen, dan hang ik de vlag uit. De juf heeft overigens een geheel ander doel: iets met zwemdiploma’s en samen meedoen aan een zwemvierdaagse. Dromen mag.

Maar ik kwam niet om te dromen, maar om mijn doel te halen. En hoewel we steeds dichterbij kwamen bleef er een randje angst staan. Ja , het is inderdaad een hele bevalling. En omdat ik niet alleen een doel heb, maar ook nog een deadline, stapte ik nog maar eens over een drempel. Die van een psychologiepraktijk om met EMDR, dat ik hardnekkig hokus pokus blijf noemen, dat randje te lijf te gaan. Het was geen feestje om mijn raft avontuur, dat al jaren een komische anekdote is in de familie, naar boven te halen en ook heel gek om als scepticus mee te gaan in alles wat gebeurde. Maar aan het eind van de sessie keek ik toch heel anders naar die bange vrouw en haar kindjes in een raft op een rivier onder een onweershemel. Beetje meewarig en of het iemand anders was.

De volgende dag ging ik natuurlijk meteen uitproberen of de hokuspokus had gewerkt. Wat dat betreft blijf ik een kind: cadeaujes moeten meteen worden uitgepakt. Natuurlijk zette ik me niet af en zwom het bad over. Dat was te mooi om waar te zijn. Gewoon maar weer aan het werk dan. Want geloof me, leren zwemmen als volwassene is hard werken. Voor de leerling èn voor de juf, die iedere keer maar weer trucjes moet bedenken om mij over weer een drempel heen te helpen en mijn nagels soms in haar armen heeft staan. Om nog maar niet te spreken over mijn halstarrige “Nee hoor, dat durf ik echt niet”. Om dan onverstoorbaar door te gaan en mij toch zo ver te krijgen :” Maar we doen het wel”. Komt ook op een tegeltje....

Al werkend besloot juf de grenzen nog maar eens op te zoeken. En dat terwijl de psych toch echt had gezegd dat ik natuurlijk mocht gaan zwemmen, maar vooral niet allemaal spannende nieuwe dingen moest proberen. Misschien zit de klik tussen de zwemjuf en mij ook wel in de eigenwijsheid? Of het nou door de hokus pokus komt of door het harde werken en de deadline (vakantie in Portugal waar ik mijn coming out wil hebben), daar zullen we wel nooit achter komen. Maar feit is dat ik mijn eerste meters met losse handen en zonder hulpstukken onder water heb gezwommen. En met nog klein steuntje in mijn nek relaxed op mijn rug dreef.

Ik doe inderdaad dingen die ik nooit gedacht had te zullen doen. Met of zonder hokus pokus ga ik nog maar aan een aantal doelen werken. De tijd lijkt er rijp voor.